Tylko dworzec i wieża ciśnień zostały po sompoleńskiej stacji kolejowej

Na niewiele się to zdało. Pociągi osobowe jeździły puste, więc zaczęto je łączyć z towarowymi i transporterami, wobec których ograniczenia prędkości były jeszcze surowsze, co jeszcze bardziej je spowalniało. Co gorsza stare torowiska, które nie były przecież budowane na obciążenie 60-tonowymi wagonami normalnotorowymi, nie wytrzymywały pod takim naciskiem i dochodziło do wielu wykolejeń. Jeśli dołączyć do tego nagminne kradzieże towarów, dziecinnie łatwych przy tak niskich prędkościach, otrzymujemy niemal kompletny obraz niekontrolowanego upadku. Niczego nie zmieniały okolicznościowe przejazdy.

- Kolejką jechaliśmy do Gniezna na spotkanie z papieżem, robiliśmy dla pracowników wycieczkę aż do Kruszwicy - wylicza Tomasz Adamczyk.

Rozbiór SKD

W 1999 r. SKD została włączona do Poznańskiego Wydziału Kolei Dojazdowych, a rok później PKP wysłały do Urzędu Miejskiego w Sompolnie i Starostwa Powiatowego w Koninie pisma, w których poinformowały o zamiarze zamknięcia sompoleńskiej wąskotorówki. To wtedy na stacji w Sompolnie 57 pracujących jeszcze tutaj kolejarzy zorganizowało akcję protestacyjną. Ale ani powiat, ani władze Sompolna na przejęcie kolejki się nie zdecydowały. Kilka miesięcy później, w 2001 roku PKP ogłosiły likwidację Sompoleńskich Kolei Dojazdowych.

Część taboru odstąpiono innym kolejom, resztę zezłomowano. Linie: Anastazewo – Złotków, Złotków – Biskupie Konińskie, Biskupie Konińskie – Sompolno, Sompolno – Przystronie oraz Sławoszewek – Wilczyn przejęła Gnieźnieńska Kolej Dojazdowa, natomiast Krośniewicka Kolej Dojazdowa odcinki Przystronie – Boniewo, Przystronie – Koło Miasto i Koło Miasto – Koło Wąskotorowe. W tym samym 2001 roku Tomasz Adamczyk, ostatni naczelnik stacji kolejowej w Sompolnie, przeszedł na emeryturę.

Uratował się dworzec i wieża

Opuszczone zabudowania sompoleńskiej stacji powoli niszczały.

- W 2005 roku zabudowania stacyjne były już ruiną - usłyszałem od ówczesnego burmistrza Tadeusza Słodkiewicza (na fot. 2 z lewej). - Stropy wisiały w powietrzu, a że dzieciaki hulały po tym terenie, zgłosiłem sprawę do nadzoru budowlanego, żeby zapobiec nieszczęściu.

Zapadła decyzja o rozbiórce całości i pozostawieniu wieży ciśnień (fot. 3) oraz dworca. Ten drugi obiekt kupił od kolei Jarosław Janicki (na fot. 4 z żoną Eweliną), który tam się urodził i przeżył 40 lat, bo służbowe mieszkanie mieli na piętrze stacyjnego budynku jego pracujący na kolei rodzice. Wyremontował go na tyle (fot. 5 i 6), że mógł w nim zamieszkać z rodziną. Co ważne, zachował na wschodniej ścianie wielki napis „Sompolno”. Natomiast wieżę ciśnień, którą można było zwiedzać 3 września z okazji otwarcia w bibliotece wystawy (fot. 7 i 8) poświęconej sompoleńskiej kolei, przejęło miasto.

Są tacy, w tym były burmistrz Sompolna Tadeusz Słodkiewicz, którzy twierdzą, że wąskotorówkę można było uratować. Tym bardziej, że na świecie koleje takie z powodzeniem funkcjonują nie tylko jako atrakcje turystyczne. O tym, co dla uratowania SKD zrobiono i dlaczego to się nie udało, opowiem w jednym jeszcze odcinku Konińskich Wspomnień poświęconemu sompoleńskiej kolei.

Zdjęcia 9-13 pochodzą ze zbiorów Tadeusza Słodkiewicza

Zdjęcia 14-16 pochodzą ze zbiorów J. Borowskiego